Літаратурная старонка сакавіка
ПАД ЗОРКАЙ МАКСІМАВАЙ ПАЭЗІІ
Яе Вялікасць Паэзія адорвае цудатворным уменнем тварыць Хараство і чараваць Хараством, знаходзіць апірышча ў вечным, светлым і святым. Слова ў паэта – гэта САПРАЎДНАЕ МАСТАЦТВА – мастацтва СЛОВА, ГУКАЎ, ФАРБАЎ – мастацтва, у якім жыве і якім жывы чалавек. І хіба толькі паэт можа зблізіць найаддаленае, убачыць у змрочным, някідкім, халодным – чароўнае, «красу, і светласць, і прастор».
ПАЭТ ПАЧЫНАЕЦЦА З МУЗЫКІ, якая ахутвае святасцю і светласцю, далучае да боганатхнёнага, акрыленага. Адным з такіх паэтаў быў наш малады беларускі класік, паэт зорак і неба, «пясняр чыстай красы» Максім Багдановіч, які «засушыў … на паперы краскі, свежыя калісьці, думак шчырых і чуцця»…
Багдановіч-творца любіў- пазнаваў гэты «раздольны, вольны свет», дзе «усё так проста і так неразгадана»… Ён высакародна шукаў-спасцігаў «красу і светласць» у кожнай беларускай з’яве, завяшчаў нам дбаць «аб шыраце духоўнай», цаніць жыццё як найбольшы Божы дарунак, зберагчы-абараніць «цвяток радзімы васілька».
І ён – Максім Багдановіч, «госць з высокага неба» – з намі: свой у разуменні кожнага з нас; свой, з дзявочай журбінкай ва ўяўленнях нашых студэнтак-філалагінь. Бо глыбока-філасофскае, інтымна-спавядальнае Багдановічава «Я хацеў бы спаткацца з Вамі…» – гэта і ёсць зварот-пасланне да кожнага, хто шукае КРАСУ І СВЕТЛАСЦЬ.
Таму ў перазоўным дыялогу гучаць выбалелыя і шчымлівыя радкі уласных, прысвечаных ВЯЛІКАМУ ПАЭТУ МАКСІМУ БАГДАНОВІЧУ вершаў нашых студэнтак 2 курса спецыяльнасці «Беларуская філалогія». І тут – у кожнай з іх – ёсць СВАЯ МЕЛОДЫЯ ПАКУТЫ, СВАЯ НОТА ў надзвычайнай інтымнасці адчування Максімавага радка…
Аліна САБУЦЬ, кандыдат філалагічных навук, дацэнт кафедры беларускай філалогіі
Наш неўміручы, малады васілёк
Жыццё тваё было кароткім,
Не меў дзяцей, сваёй сям’і,
Таму і лёс надзвычай горкі –
Меў мала шчасця на зямлі.
У дзяцінстве сваім бесклапотным
Маці ты страціў сваю,
Лёс твой занадта гаротны,
Але словамі песціш душу маю.
Жыла беларуская мова
У тваёй такой чулай душы.
Ты любіў наша роднае слова,
І тварыў, каб яго зберагчы.
Апошнія хвілінкі жыцця
Дажываў у чужым ты куточку,
Уцякаў ад свайго небыцця,
Туга па Радзіме – кожную ночку.
Калі вершы твае я чытаю,
У вачах зіхаціць аганёк.
За цябе ў малітве трываю,
Наш неўміручы й малады васілёк.
Дзякуй табе, Максіме,
За шчодры ўнёсак у мой юны свет.
Ганарыцца табою і наша Радзіма,
І ўвогуле цэлы Сусвет.
Вераніка САЎКО, студэнтка 2 курса спецыяльнасці «Беларуская філалогія»
Вечна жывы
Нібы сіні васілёк у калоссі,
Усё жыццё сумаваў ты адзін.
Але ты быў між нас не самотны,
Ты – Адзін з беларускіх святынь.
Твой «Вянок» ласкае мне сэрца,
Зорка Венера свеціць уначы.
Ты адкрыў мне ў паэзію дзверцы,
Але сябе ж не змог зберагчы.
Мой васільковы, родны Максіме !
Я пакланюся табе да зямлі !
Каб ведаў, што ў неўміручай сіле
Памяць аб словах-чарах Тваіх.
Вольга НАВІЦКАЯ, студэнтка 2 курса спецыяльнасці «Беларуская філалогія»
***
Я помню аромат моих полей,
И терпкий запах хулигана-чабреца.
И птичья сладостная трель.
Она манила и звала.
Голубизна душистых васильков
И белые лучи сестер-ромашек,
Над полем – ватные клубочки облаков,
На листьях – россыпь черная букашек.
Нет, в моем сердце расцветает целый сад!
Ласкает лучиками солнышко травинки.
Тебе всегда в саду своем я рад.
Доступны для тебя его тропинки.
Ты можешь посрывать охапки роз,
Что я растил с любовью и надеждой.
А можешь насадить в саду мимоз.
Тебя все ждут, но и никто не держит.
Александра РОПЕЙКО, студентка 2 курса специальности «Журналистика»
В моём сердце расцветает целый сад!
Моя святая Доротея,
Моя весенняя заря.
Я то краснею, то бледнею,
Лишь только глядя на тебя.
Моя ты дикая тигрица,
Моя ты лилия в саду.
Из-за тебя я вновь напился.
И вновь себя не берегу.
Ты для меня как призрак хрупкий.
Ты недоступна для меня.
Хотел назвать своей голубкой.
Но ты голубка не моя.
И получить тебя не в силах.
А в силах только лишь мечтать.
Ты недоступна, ты красива.
Тебе моей никак не стать.
Не принимаешь ты букеты
Из нежных полевых цветов.
Ты порвала мои сонеты.
К такому не был я готов.
Тобой во снах любуюсь ночью,
Тобой я грежу наяву.
Тобой сердечно озабочен.
Из-за тебя пошел ко дну…
Александра РОПЕЙКО, студентка 2 курса специальности «Журналистика»
***
Подари мне весну,
Чтобы я в ладошках удержала солнце!
Накинь свое пальто, чтобы не замёрзнуть.
Положи в карман шапку, забудь про чувства,
Живи для себя и радуйся,
Твори искусство!
Март уже в пути, растаял снег.
Постарайся меня сберечь,
Незнакомый мне человек!
В воздухе ощущается жизнь,
На пороге весна!
Асфальт пахнет чем-то особенным после дождя!
В доме играет Шопен,
Горят три свечи.
Соседи снимают фильм,
Говорят про любовь…
Сценарий очень прост,
Всего несколько слов…
Скоро погаснет свет и зажгут огни.
Я чувствую твое тепло с приходом весны!
Виолетта ШАБЛИНСКАЯ, студентка 2 курса специальности «Журналистика»
