Анастасія Былеўская аб сваім прадзедзе Іване Іосіфавіче Касперку
Мой прадзед ніколі не быў героем кніг, але яго імя заўсёды будзе гарэць у сэрцах родных і блізкіх. Вялікая Перамога ў нашай сям’і – гэта свята ўдзячнасці, гонару і слёз на вачах. Колькі такіх герояў, пра якіх мы можам проста памаўчаць! Памаўчаць, бо гаварыць пра іх павінна душа. Зараз, калі мы ставім кветкі не ў вазу ля вакенца, у якім заўсёды нас сустракаў добры і чысты погляд прадзеда, а кладзём іх на халодную мармуровую пліту, верым, што нас нічога не раздзяляе. Героі не паміраюць, яны становяцца анёламі і жывуць у нашых сэрцах. Родныя і блізкія жывыя, пакуль памятаюць пра іх. А памяць пра героя нашай сям’і – Івана Іосіфавіча Касперку, будзе жыць вечна.
Мой прадзед – ветэран! І я тым ганаруся! Час – няўмольны тыран! Дзеда страціць баюся! Кожны раз пры сустрэчы Усё больш прыкмячаю: Пастарэў… Апусціліся плечы, А ў душы ўсё болей адчаю… Ён не можа згадзіцца, Што ўжо сілы не тыя. Ногі часта падводзяць. Дзе ж вы, годы ліхія?! Гляну ў вочы дзядулі – Сум і жаль прабірае… Колькі вынес нягод! Ён адзін толькі знае… 41-ы… Вайна зруйнавала ўсе планы, Дом не дабудаваны, Матуля ў слязах, Сыночак у войска забраны. Незнаёмыя сцежкі… Дым… Бомбы… Пажары… Страшэнныя стрэлы… І смерці… Як вынесці гэта Юнаку маладому?! Ён вынес… І ў 45-м вярнуўся дадому. На ўскраечку вёскі Маці сустрэла. За чатыры гады яна так пастарэла… Бацькі не стала… Хата згарэла. І радасць адна – Зямля ўцалела! А з ёй і надзея На заўтрашні дзень! Пры кожнай сустрэчы Гляджу на дзедавы рукі: Колькі зрабілі яны, Каб былі шчаслівымі ўнукі! Мой прадзед – ветэран! І я тым ганаруся! Час – няўмольны тыран… Дзеда страціць баюся…
Анастасія БЫЛЕЎСКАЯ, студэнтка 2 курса факультэта эканомікі і кіравання
